دلی شکسته ,چشمی
گریان, قلمی بسته
دستی لرزان ومنی
مالامال از حرفهای نگقته;
گرد سفره یادت
امده ام وجز سیاهی از خود ندیدم
شرم کردم که این
بار وقت گرانبهایت را بگیرم زیرا
یقین دارم اگر من برای تو وقتی
نمی گذارم,تو
همه وقتت را برای مریدانت صرف می کنی
حیا می کنم از
نوشتن,شایدکه سفیدی کاغذ رو سیاهم
را پاسخی هر چند
ناچیز باشد.......
ای توان وتکیه
گاه من به هنگام سختی وشدت
هیچ سختی نیست
که با حضور تو اسان نشودوهیچ مشکلی نیست که به یاد تو سامان نگیرد
خودت را از ما
مگیر..
ای امید من به
هنگام مصیبت;
چه سخت
بود اگر مصیبت بود وتو نبودی,چه دشوار بود اگر داغ بود وتو نبودی وبرودت
زلال یاد تو نبود,چه دهشت انگیز بود اگر زخم بود ومرهم دستهای تونبود..
ای مونس من به
هنگام وحشت;
ماهی بدون اب
وادمی بدون هوا چگونه می توان زیست!حضور تو این چنین در مکان وزمان جاری ست,هیچ
وحشتی با حضور تو وحشت نیست.
ای همراه وپناه
من به هنگام غربت;
غریب افتادهایم
در این جهان ودوریم از ان وطنی که تو برایمان تدارک دیدی;
در این
گذرگاههای خوف انگیز تا رسیدن به ان موطن عزیز رهایمان مکن.
ای فریاد رس من
به هنگام اندوه وکربات;
موریانه اندوه
از غیبت تو در دل استفاده میکندو ستونهای دل را
می کاود وفرو می
ریزد;جایگاه وپایگاه خودت را به دست دشمن مسپار.
ای راهنمای من
به هنگام حیرت!
وادی غریبی ست
وادی حیرت که اگر برق نگاه تو راه ننمایدگمراهی و ضلالت حتمی ست;
این چشمهای حیرت
زده من واین برق نگاه تو.
ای دارایی من به
هنگام فقرو ومکنت;
وقتی همه چیز از
ان توست وهمه چیز بدست تو,داشتن چه معنادارد بی تو وخواست تو
خودت را دارایی
مان قرارده..
ای پناه گاه من
به هنگام پریشانی واضطرار;
دلی که سایه از
دستهای توداردوجانی که در اغوش تو می زیدهرگز پریشان نمی شود
خاطر پریشان ما
را به دستهای خودت جمع کن..
ای یاور وتکیه
گاه من به هنگام در ماندگی;
اگر استوارتر از
تو تکیه گاهی هست,
اگر مهربانتر از
دستهای تو دستهایی هست,
اگر امید افرین
تر از نگاه تو نگاهی هست,
نشانمان بده..
واگر نیست که
نیست,خودت دستمان را بگیر

سید مهدی شجاعی